Kielich ze szkła ołowianego, warstwowego. Przezroczysty, z niebieskim przodem, na którym widnieją złote kontury gwiazdy Dawida. Góra i dół bogato zdobione w ornamenty. Podstawa kobaltowa w kolorze niebieskim, ze złoceniem wokół nóżki, która jest uszkodzona.
Jest to naczynie na czerwone wino, używane z okazji szabatu i wszystkich świąt żydowskich. Kielich przeznaczony był dla pana domu, który odmawiał błogosławieństwo nad winem (hebr. kidusz). W zależności od zamożności domu, tego rodzaju kielichy miały różne rozmiary i ornamenty. Przedmiot znajdujący się w zbiorach Muzeum Regionalnego w Pińczowie wyróżnia się pięknie wygrawerowaną gwiazdą Dawida.
Warsztat śląski, gdzie został wykonany kielich, datowany jest na połowę XIX w. Ze źródeł wiadomo, że trudności z eksportem wyrobów sprawiły, że ogromna większość śląskiej produkcji przeznaczona była na rynek wewnętrzny. Na szczęście dla producentów chłonność rynku znacznie wzrosła, gdy podniósł się standard materialnego bytu społeczeństwa, a wraz z nim jego aspiracje. Huty zbywały swoje wyroby przeważnie w najbliższej okolicy. Niekiedy produkowały na konkretne zamówienie. Niektóre śląskie huty utrzymywały ożywione kontakty z Rzeczypospolitą. Nie wydaje się jednak, by wywóz szkła ze Śląska przybrał duże rozmiary. Zorganizowanie niemieckiego związku celnego w 1834 r. ułatwiło sprzedaż szkła na rynek saski. W latach 40. XIX w. luksusowe produkty huty Józefina znalazły zbyt na rynkach zagranicznych, przede wszystkim w Anglii. Formy własności hut były rozmaite. Stanowiły one własność szlachty, państwa, miast, klasztorów, majstrów szklarskich, kupców i byłych dzierżawców. W XVII w. posiadaczami ich byli głównie fachowcy. W XVIII w. niemal regułą stało się zakładanie hut szkła przez feudałów. W 1. połowie XIX w. część hut szlacheckich przeszła w ręce dzierżawców bądź majstrów. Na Dolnym Śląsku podjęcie produkcji przez szlachtę było poprzedzane zakładaniem hut właśnie przez majstrów, natomiast na Górnym Śląsku szlachta zakładała huty, ale rzadko prowadziła je sama. Z czasem dzierżawcy przejmowali dane obiekty. Szklarze, czyli prości robotnicy, byli pochodzenia miejscowego. Natomiast specjaliści pochodzili z Czech i innych niemieckojęzycznych obszarów, jak Pomorze czy Meklemburgia. Stan zatrudnienia w śląskich hutach zdradzał tendencję wzrostową. Największe huty zlokalizowane były na terenie rejencji legnickiej. Artystyczne szkło śląskie długo było zwykłym naśladownictwem szkła czeskiego. Największą oryginalność wykazują puchary zdobione techniką szlifu wypukłego. Polegał on na wydobyciu motywu zdobniczego przez wgłębne wycięcia tła. Były to zazwyczaj masywne puchary o zwięzłym kształcie, wyróżniające się dzwonowatą czaszą i niską podstawą.
Więcej informacji na ten temat możesz przeczytać na stronie: https://www.swiat-szkla.pl/kontakt/3751-szklo-slaskie.html.
